Monday, January 15, 2007

Χιόνι

Πέφτει απ’ το πρωί
στη γειτονιά μου
το σπίτι που μεγάλωσα
το έχει σχεδόν θάψει
δε βρίσκω πια τις μέρες
που έζησα εκεί
δε βρίσκω
την πράσινη
εξώπορτα
να μπω
να δω το παλιό τραπέζι
με τα συρτάρια
γεμάτα ανακατεμένα
κουτάλια μαχαίρια
πιρούνια
πετσέτες
τα θρύψαλα
από το τζάμι
που είχα σπάσει
πάνω στο θυμό
των πέντε χρόνων μου
τα γραμματόσημα
σκορπισμένα στο μωσαϊκό
εκείνο το σκαμνάκι
το δικό μου
που το έκλεψε
ο παπλωματάς
δε βρίσκω τίποτα
τις μέρες
κυρίως αυτές
δεν τις βρίσκω
καλύτερα να φύγω
ναν το αφήσω
στην ησυχία του
τώρα που έμαθε
την εγκατάλειψη
δεν το λυπάμαι
βρήκε
τη γαλήνη του
από το να γινόταν
πολυκατοικία
να έσφυζεν από ζωή
με το τηγανητό
να μυρίζει
το μεσημέρι
στις σκάλες
και στους διαδρόμους
καλύτερα
χωμένο
στο σκοτάδι
του λευκού
να δίνει μιαν υπόσχεση
πως ακόμη
δεν έχει τελειώσει
μπορεί μιαν άλλη εποχή
ν’ αναδυθεί
μαζί με τον παππού
και νά ’ρθει να με βρει
όταν θα είμαι εγώ τότε
στο απόλυτο σκοτάδι
του άπειρου λευκού
να με ξυπνήσει
ας μείνει έτσι ατέλειωτο
ασυμπλήρωτο
βυθισμένο
όπως άλλωστε
μένει κι αυτό
το ποίημα
που ό,τι κι αν κάνω
όσο κι αν προσπαθώ
δε λέει
να τελειώσει

6 comments:

scalidi said...

Ουφ, το χιόνι σου μας χιόνισε εδώ πέρα...Να "ξεχιονίσουμε" λίγο; Χαίρομαι που διάβασα με ησυχία τα όμορφα στιχάκια, συγκινητικά απλά και καίρια. Έπιμένω να απορώ πάντως πού ήσουν κρυμμένος τόσα χρόνια

el-bard said...

Κάτω από το χιόνι, το λέω καθαρά.

teiresias said...

Αχ αυτό το χιόνι...
Ξέρεις φίλε μου,η πρώτη ποιητική συλλογή μου ήταν ένα μικρό μαύρο βιβλιαράκι με τίτλο "Μαύρο σαν την ψυχή του χιονιού"...
Γενικά το χιόνι έχει παίξει σχεδόν μεταφυσικό ρόλο-όχι απαραιτήτως θετικό-στη ζωή μου.
Περισσότερο ως σύμβολο πένθους λειτουργεί μέσα μου,για διάφορους λόγους...
Και να που το ξανασυναντώ σ' αυτό το ποίημά σου.
Χαίρομαι που σ' ανακαλύπτω και ως ποιητή...

ioeu said...

Με μιαν ανάσα ξεδιπλώνω το νήμα σου...

Τάσος Ν. Καραμήτσος said...

Συγκινητική περιγραφή. Το χιόνι σου μας γλύκανε
Καλησπέρα

dodo said...

Με μιάν ανάσα.
Πολυεπίπεδο.
Με συγκινεί...