Friday, January 29, 2010

Τσουνάμι

Μου χαμομιλάει απόψε η σιωπή
σαν χαμομηλάκι στίχων πλάι
σ’ έναν νιαγάρα Όμηρο
μα τι μπορεί να πει
να με κρατήσει ξύπνιο
αφού κι η αγρύπνια
μια συμφωνία είναι
μεταξύ θανάτου και ζωής
και δεν τολμά κανείς από τους δυο
να τηνε σπάσει.
Απέραντη σιωπή
που μόνο η θάλασσα ακούει
κι αυτή όποτε βασανίζεται
με τα υπόγεια ρεύματα
και τα ποτάμια στο βυθό της
και τους σεισμούς
που στραβοκαταπίνει
και τους ξερνάει αχώνευτους
Η θάλασσα λίγο πριν ξεσπάσει
την ηρεμία μην ανέχοντας.
Λέω κι εγώ πως είμαι μόνος
μόνος σ’ αυτή την άβυσσο
κι ευθύς αυτή η άβυσσος
γεμίζει
κορμιά και μέλη ανθρώπινα
γεμίζει δέντρα με φυλλώματα
σαν αυτά που βλέπαμε
να ζωγραφίζουν
να χορεύουν στον τοίχο
κάθε που έστριβε αυτοκίνητο στη γειτονιά
και φώτιζε με προβολείς τ’ αόρατο
γεμίζει σπίτια κι αγροικίες
που στροβιλίζονται
σ' απέραντο ένα βαλς
και τρέχουν
κάπου να φτάσουν
κάτι να πουν
ένα μυστικό τόσο γνωστό
που μόνο μυστικό
δεν είναι
όμως ναν το προφτάσουν
πιο γρήγορα απ’ τον άλλον
που περπατάει πίσω τους
προσεκτικά
τελευταίος
μέσα στο κύμα
και με την απόχη του
ψαρεύει όσες πεταλίδες
ξέχασε η ζωή.