Τα ποιήματα

Σήμερα
λένε
δε διαβάζονται
κι είναι η αλήθεια
γιατί
σχεδόν κανείς
δε δίνει σημασία
σ’ ένα ομορφογραμμένο
ποίημα
σ’ έναν καλοβαλμένο στίχο.
σε μια καλλιγραφία
του νοός.
Άλλωστε
για ναν το διαβάσει
θα πρέπει κάπως
να σταματήσει
σ’ ένα σταυροδρόμι
όπου θα μαίνονται
δεξιά κι αριστερά
και μπρος και πίσω
άνεμοι-αυτοκίνητα
και μηχανάκια-θύελλες
κλάξον και βρισιές
στρόβιλοι και μπόρες
σε γλώσσα ελληνική
πλην λίγο ανάρμοστη
για ένα ποίημα.
Θα πρέπει λίγο
να ηρεμήσει
πίσω από κάναν βράχο
μπροστά στην απλωμένη
θάλασσα
να ρίξει τις πασιέντζες του
ή δίπλα στο τζάκι
μ’ ένα διπλό τζακ ντάνιελς
μ’ άπειρα μέρη πάγου
μέσα του
για να μπορεί
ν’ ακινητοποιεί στιγμές
κι αισθήματα
που τρέχουν ξεχασμένα
κάπως να σωθούν
σε μια μανούλα λήθη
ή στο μπαλκόνι
που βγάζει ακριβώς
στον κήπο επάνω
ή –το καλύτερο-
σε χιονισμένες πάνω πλαγιές
με τις ναπάλμ να πέφτουνε βροχή
καπνιά και θειάφι
και σκοτωμένες σφαίρες
να σφυρίζουν
τ’ αερόπλανα
κι αυτός
μ’ ένα μικρό χαρτί
τσαλακωμένο
στη χούφτα του
πίσω από θάμνα
μεγαλοφώνως να διαβάζει
στίχους και ποιήματα
ας λέγαμε του Ζακυνθίου Κάλβου.
Έτσι φαίνεται
ότι μπορεί κανείς
ναν τα διαβάσει
και να ευχαριστηθεί
ένα ποίημα
μέσα στον κίνδυνο
όταν αυτό και μόνο αυτό
φαίνεται
να ’ναι το έρμα της ζωής
μόνη σανίδα σωτηρίας
που να πιαστείς
και να γλιτώσεις
από μια μάταιη ζωή.

Τώρα
όσο για το πού
και πότε
γράφεται
ένα ποίημα
ε, αυτό ας μην το συζητάμε
μια και ο τόπος
με το χρόνο
μπερδεύονται
συχνά
κι όχι μόνο στα ποιήματα
αλλά και μέσα στη ζωή
κι όταν ρωτάμε για το πού
μας απαντούν χρονολογίες
ή όταν ψάχνουμε το πότε
μας δείχνουν την ανατολή.

Το πώς όμως
αξίζει να το δούμε
πώς γράφεται ένα ποίημα.
Με τον τρόμο
μιας παλιάς
γρατσουνισμένης πένας
με τη συνείδηση του μελανιού
ή με τα γνωστά
στυλό της διαρκείας;
Με τα μολύβια τα πολύχρωμα
της χορτασμένης σκέψης
ή με την αγωνία
των παλιών μαύρων
μολυβιών
Faber Νο 2;
Με το αίμα
του τριαντάφυλλου
ή με το κόκκινο
του αγκαθιού του;
Πώς τέλος πάντων
γράφεται
αυτό
το διαβολεμένο
ποίημα;