Στο τελωνείο

Πήγα να περάσω τα σύνορα
στα χέρια μου
με δυο πορτοκάλια
Με σταμάτησαν
με κοιτούσαν καχύποπτα
με έψαξαν
ερεύνησαν τα υπάρχοντά μου όλα
μια ψωροβαλίτσα
με παλιόρουχα
μια νάυλον τσάντα
με σκουπίδια
αναποδογύρισαν τις τσέπες μου
κι έπεσαν κάτω
μερικά κέρματα
αρχαία
ξεπερασμένα
από τους καιρούς
και δυο χαρτάκια
με σημειώσεις
για ένα ραντεβού
κι ένα όνομα
που το περίμενα
μια ζωή
αλλά δεν ήρθε.
Το βρήκαν ύποπτο
το όνομα
αυτό το ραντεβού,
ερεύνησαν
διεσταύρωσαν στοιχεία
στους υπολογιστές
είδαν όμως πως έμεινε
όνειρο
το όνομα
ανεκπλήρωτο
το ραντεβού
και με κοίταξαν
με κάποια συμπόνια
μου φάνηκε.

Για το τέλος
άφησαν τα πορτοκάλια
τα πήραν με προσοχή
τα κοίταξαν κι αυτά
απ’ όλες τις μεριές
ερεύνησαν
το παρελθόν τους
διαβάζοντας
τη φλούδα τους
άνοιξαν το ένα
διάβασαν
την κάθε του ίνα
προσπάθησαν να φτάσουν
και πίσω από το χρώμα
στο κουκούτσι
στο ζουμί
της υπόθεσης
να μάθουν
πώς δραπέτευσαν
πώς σώθηκαν
με τόση αστυνόμευση
πώς έφτασαν
έστω και μέχρι εκεί.
Φαίνεται βρήκαν κάτι
άγνωστο σε μένα
πλην όμως
ενοχοποιητικό
αρκούντως

Με κοίταξαν με σημασία
πού τα βρήκες
γιατί τα κουβαλάς
δεν ξέρεις ότι απαγορεύεται
η εξαγωγή
η παραγωγή χυμού
δεν ξέρεις ότι απαγορεύεται
η διακίνηση
καρπών
ζωής

Μ’ έστειλαν
πίσω
σ’ εκείνη την παγωμένη
νύχτα
όταν ο κάμπος όλος
είχε καλυφθεί
από μιαν υπέροχη
κάτασπρη πάχνη
μ’ έστειλαν πίσω
σ’ εκείνη τη νύχτα
που ο θάνατος
αγνοώντας το έμψυχο υλικό
που μπορούσε εύκολα
να είχε στα χέρια του
κυνήγαε τα δέντρα
λες και δεν έπρεπε κι αυτός
να κάνει ένα διάλειμμα
και όπως όλοι
-τέλος πάντων-
οι θανάτοι
να περάσει κι αυτός
μιαν ήσυχη
χειμωνιάτικη νύχτα
πλάι στη φωτιά
στο τζάκι του
διαβάζοντας
όπως όλοι οι θανάτοι
παραμύθια γι’ ανθρώπους
που μελέταγαν τα δέντρα
παραμύθια για θανάτους
που ’θελαν
να γίνουν
άγγελοι.