Σχεδία

Οι ήχοι
αυτοί οι υπέροχοι
το συνεχές τικ τακ
των στιλό που γράφουν
πάνω στην κόλλα
ένα μολύβι που πέφτει
δυο ψίθυροι
μιας καρέκλας τρίξιμο
ένα βήξιμο
ή ένας βαθύς αναστεναγμός
το φύσημα μιας μύτης.
Όμορφοι ήχοι
αγαπημένοι ήχοι
μιας τάξης σχολικής
όταν τα παιδιά της
γράφουν διαγώνισμα
όταν τα παιδιά της
χαράζουν στον ουρανό
τα σύννεφα του μέλλοντος
του μέλλοντός τους
του μέλλοντός μου
όταν τα παιδιά της
ορμούν με το σπαθί
ακάθεκτα
να κόψουν
τον αντίπαλο στα δυο
όταν τα παιδιά της
απορημένα σκέφτονται
πώς ξέρουν τόσα πράγματα
πώς γράφουν τόσα πράγματα
που τίποτα δε χρησιμεύουνε
ποτέ
όταν τα παιδιά της
νιώθουν ανυπόφορα και καταπιεσμένα
και γράφουν γράφουν γράφουν
πράγματ’ ανυπόφορα
και καταπιεσμένα.
Ένα στομάχι γουργουρίζει
σαν πονεμένη ώρα.
Ήχοι απίθανοι κι αξέχαστοι
ήχοι γεμάτοι μυρωδιές
ήχοι και των ματιών ακόμα
για όσους δε βλέπουν
που πίσω από τις κόλλες
που πίσω από τα γράμματα
που πέρα από το άγχος
και τη δοκιμασία
μένει ένα παιδάκι
που κλαίει
στην ποδιά της μάνας του
που ρουφάει τη μύτη δυνατά
και μπαίνει στο καράβι
αφήνοντας ξοπίσω του
δασκάλους και διαβάσματα
κι ανοίγεται στο πέλαγος
εκεί να βρει τον πρόγονο
να ’ρχεται με σχεδία
από την άλλη όχθη
με γένια
αλάτι κι άνεμο
καραβοτσακισμένο
για να του πει από μακριά
χωνί τα χέρια κάνοντας
πως είναι ναυαγός.