Άλλο ένα ποίημα
σ’ αυτό το καταραμένο φως
το μαύρο
με τους άσπρους κύκλους
που λιώνει τα μάτια
Άλλο ένα ποίημα
που δε θα τελειώσει
που θα μείνει εδώ
να με στοιχειώνει
λες και κάποιο ποίημα
- σαν τους πολέμους του Αναγνωστάκη-
τέλειωσεν ποτές.
Και να λέει ο κόσμος
Μα καλά,
τι άνθρωπος κι εσύ
γιατί δε βάζεις μια τελεία
να ολοκληρώσεις κάτι
γιατί δε φτάνεις στο στόχο
στο σκοπό
τόσο δύσκολο είναι
να πάρεις το δρόμο
και να φτάσεις
στον τελικό κήπο
με τις ροδακινιές
και τ’ άλλα δέντρα
τα ψεύτικα;
Ναι, τόσο δύσκολο είναι
σχεδόν ακατόρθωτο
για μένα τέλος πάντων
να φτάσω εκεί
και να ξεκουραστώ
στον ίσκιο
και στα γάργαρα νερά
που τρέχουν κι αυτά
χωρίς προορισμό
κι όταν φτάνουν
χωρίς σχεδόν ναν το καταλάβουν
στη θάλασσα
γίνονται μ’ αυτήν ένα
και χάνονται
Δε θέλω να ξεκουραστώ
δε θέλω να βάλω τελεία
να αφομοιωθώ
να χαθώ
για να με ψάχνουν μετά
στα λεξικά
και στις ψεύτικες ανθολογίες
Θέλω μόνο να βρω
έναν κήπο αληθινό
με αληθινά λουλούδια
όχι χάρτινα
γι’ αυτό τα ποιήματά μου
δεν τελειώνουν
γι’ αυτό δύσκολο πολύ
σχεδόν ακατόρθωτο
για μένα τουλάχιστον
να γράψω τελεία